top of page
Προέλευση
Η πιο πρώιμη γνωστή μαρτυρία ανθρώπινης παρουσίας στα σημερινά Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα χρονολογείται από την Νεολιθική περίοδο, γύρω στα 5500 χρόνια π.Χ. Εκείνη την εποχή υπάρχουν επίσης ίχνη για επαφές με εξωτερικούς πολιτισμούς, κύρια με την Περσία στο βορρά. Οι επαφές αυτές συνεχίστηκαν και διευρύνθηκαν, μάλλον με την προώθηση ενός πρωτόγονου εμπορίου χαλκού από τα όρη Χαζάρ, το οποίο χρονολογείται περίπου στα 3000 χρόνια π.Χ. Το εξωτερικό εμπόριο αποτελεί μία επαναλαμβανόμενη μορφή επικοινωνίας στις περιοχές αυτές, καθώς άκμασε και σε μετέπειτα εποχές, ιδιαίτερα με την εξημέρωση της καμήλας ως οικόσιτο ζώο τη δεύτερη χιλιετία π.Χ.
Αμυντικός πύργος παρατήρησης του 18ου αιώνα στην Χάτα των ΗΑΕ.
Με το τέλος του πρώτου αιώνα π.Χ., ξεκίνησε η χερσαία κυκλοφορία από καραβάνια μεταξύ της Συρίας και οικισμών στο σημερινό νότιο Ιράκ. Επίσης, το θαλάσσιο εμπόριο άνθησε στο σημαντικό λιμάνι το Ομάνα, το οποίο μάλλον ταυτίζεται με τη σημερινή πόλη Ουμ Αλ-Καϊγουάιν, με προορισμό την Ινδία. Αυτές οι διαδρομές παρουσιάστηκαν ως εναλλακτικές στη διαδρομή της Ερυθράς θάλασσας που χρησιμοποιούσαν οι Ρωμαίοι. Επίσης, στην περιοχή αναπτύχθηκε η αλιεία των μαργαριταριών, η οποία είχε αρκετά παλαιότερες ρίζες, αλλά εντάθηκε την περίοδο αυτή με την άνθηση του εμπορίου. Η ναυτιλία και τα μεγάλα εμπορικά παζάρια στην πόλη Ντίμπα, έφερναν εμπόρους ακόμα και από την Κίνα.
Πορτογαλικός έλεγχος
Η επέκταση της Πορτογαλίας στον Ινδικό ωκεανό στις αρχές του 16ου αιώνα, ως συνέχεια της εξερεύνησης του Βάσκο ντα Γκάμα, κατέληξε στη σύγκρουση με την Περσία των Σαφαβίδων στις ακτές του Περσικού κόλπου. Οι Πορτογάλοι έλεγξαν την περιοχή για σχεδόν 150 χρόνια, κατακτώντας τους οικισμούς της Αραβικής χερσονήσου. Ο Βάσκο ντα Γκάμα άλλωστε, είχε την υποστήριξη του Αχμέτ Ιμπν Μαζίντ, πλοηγού και χαρτογράφου από το Ζουλφάρ, κατά την εξερεύνηση της διαδρομής των μπαχαρικών από την Ασία
Βρετανικός έλεγχος και Οθωμανική κυριαρχία
Κατά τον 16ο αιώνα, τμήματα της περιοχής ήταν κάτω από την άμεση κυριαρχία της Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Στη συνέχεια, η περιοχή παράμεινε γνωστή στους Βρετανούς ως η Ακτή των Πειρατών, καθώς εκεί διατήρησαν τη βάση τους πειρατικές ομάδες που λυμαίνονταν τα νερά του Περσικού κόλπου, παρά τις Βρετανικές και Αραβικές περιπολίες μέχρι και τον 19ο αιώνα. Βρετανικές εκστρατείες για την προστασία του εμπορίου με την Ινδία, οδήγησαν το 1819 σε μάχες για την κυριαρχία των λιμανιών των ακτών. Τον επόμενο χρόνο υπογράφτηκε μία συνθήκη ειρήνης με όλους τους σεΐχηδες των ακτών και τους Βρετανούς, αν και οι επιδρομές των πειρατών συνεχίστηκαν μέχρι και το 1835, όταν οι σεΐχηδες συμφώνησαν στην αποχή από τις εχθροπραξίες στη θάλασσα. Το 1853, υπέγραψαν επίσης μία συνθήκη με τη Βρετανία, σύμφωνα με την οποία συμφώνησαν σε μία μόνιμη θαλάσσια ανακωχή, ενώ διαμάχες μεταξύ των εμιράτων της περιοχής θα επιλύονταν με τη διαιτησία των Βρετανών.
Κυρίως ως αντίδραση στις βλέψεις των άλλων Ευρωπαϊκών κρατών στην περιοχή, η Βρετανία και τα εμιράτα καθιέρωσαν πιο στενούς δεσμούς με τη συνθήκη το 1892, παρόμοια με αντίστοιχες συμφωνίες των Βρετανών με βασίλεια της περιοχής. Οι σεΐχηδες συμφώνησαν να μην παραχωρήσουν εκτάσεις σε ξένους, παρά μόνο στους Βρετανούς, ή να διατηρήσουν σχέσεις με άλλα κράτη, χωρίς την εποπτεία τους. Σε αντάλλαγμα, η Βρετανία εγγυήθηκε την προστασία των εμιράτων από κάθε θαλάσσια παρέμβαση και την υποστήριξη σε περίπτωση χερσαίας εισβολής.
Η εποχή των μαργαριταριών
Τον 19ο και στις αρχές του 20ού αιώνα άνθησε η βιομηχανία αλιείας των μαργαριταριών, παρέχοντας τόσο εργασία όσο και εισόδημα στους κατοίκους του Περσικού κόλπου. Με τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο η βιομηχανία αυτή δέχθηκε το πρώτο πλήγμα, αλλά η οικονομική κρίση που ακολούθησε στα τέλη της δεκαετίας του '20 και στις αρχές του '30 έφερε τη σταδιακή παρακμή. Παράλληλα, η δυναμική είσοδος της Ιαπωνίας στην αγορά των μαργαριταριών περιόρισε τα έσοδα, ενώ με την απόφαση του νεοσύστατου τότε κράτους της Ινδίας να επιβάλει μεγάλη φορολογία στα εισαγόμενα μαργαριτάρια από τις Αραβικές χώρες, η βιομηχανία καταστράφηκε σχεδόν ολοσχερώς λίγο μετά το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Η εποχή που ακολούθησε ήταν ιδιαίτερα δύσκολη με ελάχιστες ευκαιρίες για ανάπτυξη λόγω των πενιχρών εσόδων.
Η εποχή του πετρελαίου
Στις αρχές της δεκαετίας του '60 ξεκίνησαν οι πρώτες έρευνες για πετρέλαιο στην περιοχή, ενώ το 1962 έγινε η πρώτη εξαγωγή πετρελαίου από το Άμπου Ντάμπι. Με την αύξηση των εσόδων από τον μαύρο χρυσό, ο εμίρης του Άμπου Ντάμπι, σεΐχης Ζαΐντ μπιν Σουλτάν Αλ Ναγιάν, ξεκίνησε την υλοποίηση ενός τεράστιου αναπτυξιακού προγράμματος, με την κατασκευή σχολείων, οικιστικών συγκροτημάτων, νοσοκομείων και οδικών δικτύων. Το 1969, με την απαρχή των εξαγωγών πετρελαίου και από το Ντουμπάι, ο σεΐχης Ρασίντ μπιν Σαεέντ Αλ Μακτούμ, εμίρης του Ντουμπάι, χρησιμοποίησε επίσης τα έσοδα για τη βελτίωση της ποιότητας ζωής των κατοίκων.
Ο σεΐχης Ζαίντ μπιν Σουλτάν Αλ Ναγιάν, εμίρης του Άμπου Ντάμπι και πρώτος πρόεδρος των ΗΑΕ.
Το 1955, η Βρετανία υποστήριξε το Άμπου Ντάμπι στη διαμάχη του με το Σουλτανάτο του Ομάν για την κυριότητα της όασης Μπουραϊμί, μίας περιοχής στα νότια των εμιράτων. Επίσης, η συμφωνία του 1974 ανάμεσα στο Άμπου Ντάμπι και τη Σαουδική Αραβία επέλυε τις συνοριακές διαφορές μεταξύ τους, αν και στην πορεία τα όρια αναγνωρίστηκαν μόνο από την κυβέρνηση των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων. Τα σύνορα με το Ομάν επίσης παρέμειναν μη καθορισμένα μέχρι το 1999.
Η ένωση των εμιράτων
Στις αρχές της δεκαετίας του '60 με την ανακάλυψη πετρελαίου στο Άμπου Ντάμπι εντάθηκαν οι προθέσεις συνεργασίας μεταξύ των εμιράτων της περιοχής. Ο σεΐχης Ζαίντ μπιν Σουλτάν Αλ Ναγιάν ανέλαβε εμίρης του Άμπου Ντάμπι το 1966, ενώ παράλληλα οι Βρετανοί έχαναν τα συμβόλαιά τους για εξαγωγή πετρελαίου από αμερικανικές εταιρίες. Αν και οι Βρετανοί είχαν νωρίτερα ιδρύσει μία υπηρεσία για την τοπική ανάπτυξη, τα εμιράτα αποφάσισαν να συντονίσουν μόνα τους τις αποφάσεις και ανέλαβαν τη διοίκηση της υπηρεσίας. Έτσι, ίδρυσαν το Συμβούλιο των Εμιράτων, και ανέθεσαν στον Αντί Μπιτάρ, νομικό σύμβουλο του σεΐχη του Ντουμπάι, τη γενική γραμματεία και τη νομική διοίκηση του συμβουλίου. Το συμβούλιο παρέμεινε ενεργό μέχρι την ίδρυση των ΗΑΕ.
Το 1968 η Βρετανία ανακοίνωσε την πρόθεσή της να τερματίσει τη συνθήκη προστασίας των επτά εμιράτων, καθώς και του Μπαχρέιν και του Κατάρ, κάτι που επιβεβαίωσε και με απόφαση το 1971. Και οι εννιά οντότητες προσπάθησαν να δημιουργήσουν μία ένωση Αραβικών εμιράτων, αλλά μέχρι και το 1971 δεν κατάφεραν να συμφωνήσουν στους όρους της ένωσης, παρά την προθεσμία λήξης της βρετανικής προστασίας.
Το Μπαχρέιν κηρύχθηκε ανεξάρτητο τον Αύγουστο του 1971 και το Κατάρ το Σεπτέμβριο του ίδιου έτους. Με τον τερματισμό της βρετανικής προστασίας το Δεκέμβριο του 1971, τα επτά εμιράτα έγιναν ανεξάρτητα. Οι εμίρηδες του Άμπου Ντάμπι και του Ντουμπάι αποφάσισαν να σχηματίσουν μία ένωση μεταξύ των εμιράτων τους διατυπώνοντας ένα κοινό σύνταγμα, και κάλεσαν τους εμίρηδες των υπόλοιπων να συμμετέχουν. Στις 2 Δεκεμβρίου του 1971 άλλα τέσσερα εμιράτα υπέγραψαν το σύνταγμα και τη συνθήκη ένωσης, ενώ το εμιράτο του Ρας Αλ-Καΐμα, συνενώθηκε στις αρχές του 1972.
bottom of page